Door mijn ervaring en kennis te delen, kan ik anderen helpen

Ela werkt al meer dan 20 jaar in de gehandicaptenzorg. Ze kwam er op haar 16e mee in aanraking en het was meteen helemaal goed. ‘Dat is wat ik wilde,’ vertelt ze. We praten met Ela over haar werk, motivatie en privéleven.

Als oude bomen worden verplant, dan doen ze het niet meer

Tijdens stages voor de opleiding Zorg en Welzijn niveau 2 kwam ik in aanraking met de gehandicaptenzorg. Ook had ik een oppaskindje met het syndroom van Down. Ik was er bijna elke dag. Al op mijn 17ekwam ik bij Philadelphia terecht, eerst als stagiaire op een woongroep met ouder wordende cliënten. Dat was echt mijn doelgroep. Ik vond het zo leuk en ben daar 17 jaar blijven hangen. Tussendoor deed ik nog een aantal opleidingen, zoals SPW en VIG. 

Tijdens die laatste opleiding merkte ik dat ik de verpleegkundige richting op wilde. Ik wilde mensen verder helpen. Naast het wonen wilde ik ook helpen bij de ongemakken die erbij komen als mensen ouder worden, zodat ze zoveel mogelijk in hun eigen huis konden blijven wonen. Als oude bomen worden verplant, dan doen ze het niet meer. Dat heb ik vaak meegemaakt. Ik wilde eraan bijdragen dat ouderen uiteindelijk konden overlijden in hun eigen huis en niet op een nieuwe plek. 

Al die piepjes, draadjes en machines vond ik heel interessant

Toen kwam mijn moeder in het ziekenhuis terecht. Al die piepjes, draadjes en machines vond ik heel interessant. Ik besloot dat ik de verpleegkundigenopleiding wilde gaan doen. Mijn oma hoorde dit en zei: “Dat mag van mij. Ga het doen.” 

Hierdoor leerde ik ook weer een andere kant van de gehandicaptenzorg kennen. Ik moest weer stagelopen en deed dat dit keer in Amsterdam op een groep met intensieve zorg. Dat was geweldig. 

Ik vind het heel leuk om als verpleegkundige in de gehandicaptenzorg te werken. Niemand is hetzelfde, maar mensen met een beperking hebben een extraatje. Het lichaam zit niet in elkaar zoals in de boeken staat. Dat vind ik interessant. Ook het contact met de mensen vind ik heel fijn. Het is het type mens waar ik voor wil zorgen.

‘Als jij van je lichaam houdt en nog verder wil met dit lichaam, dan moet je stoppen met dit soort werk‘

Uiteindelijk ging ik werken op een groep met EMB-cliënten. Dat was fysiek veel intensiever. Ik kreeg last van mijn schouder en dat bleek een nekhernia te zijn. Daar ben ik aan geopereerd, maar het herstel ging niet snel en het bleef pijn doen, ook al had ik therapieën gehad. Op den duur zei een bedrijfsarts me: “Wees eerlijk naar jezelf. Als jij van je lichaam houdt en nog verder wil met dit lichaam, dan moet je stoppen met dit soort werk.” Dat kwam als een klap binnen, want ik vond dit geweldig. 

Hoewel dit werk niet meer ging, wilde ik wel als verpleegkundige blijven werken. Mijn manager van toen stelde DigiContact voor. Ik kon daar niet meteen aan de slag, maar een tijd later werd ik door een andere oud-manager gebeld met de vraag of DigiContact niet iets voor mij zou zijn. Ze had mijn naam horen vallen. Dat wilde ik nog steeds en zo is het balletje gaan rollen. 

Dit was in januari 2022. Er waren veel vragen met betrekking tot Corona. Het was erg druk, waardoor ik snel ingewerkt was. Het was ook gewoon meteen goed. Tegelijkertijd kwamen er andere vragen op mijn pad, wat ik heel leuk vond. Collega’s belden, waarna ik nadacht over wat ze konden doen in hun situatie en over hoe ik dat zo goed mogelijk aan hen kon overbrengen.

Door mijn ervaring en kennis te delen, kan ik iemand helpen en voorkomen dat iemand verder in de stress schiet. Ik ken de vragen waar ze op de werkvloer tegenaan lopen. Daar liep ik ook tegenaan toen ik er nog werkte en toen belde ik de huisarts. Nu zitten wij daartussen. Begeleiders hoeven daardoor niet meer lang in de wacht te staan of te wachten tot een huisarts langskomt. We kunnen direct meekijken en adviseren. Het verlaagt voor begeleiders de drempel om te bellen, wanneer ze weten dat ze niet meer in de wachtrij bij de huisarts hoeven te staan.

Dat geeft mij het besef dat ik echt op mijn plek zit

Een voorbeeld waarin ik echt iets heb kunnen bijdragen, was een moment dat een begeleider mij belde die het niet meer wist. Ik hoorde dat ze in paniek was. Ze moest echt even met iemand praten om te horen of ze het goede had gedaan. Als ik dan vertel dat ik het ga uitzoeken, luister, vertel dat iemand het goed heeft gedaan of uitleg wat ze kan doen op dat moment, dan hoor je de opluchting. Ze zei daarna dat ze zo blij was dat ze even kon bellen om te sparren en dat ze was gerustgesteld. Dat doet mij beseffen dat ik echt op mijn plek zit.

Ik werk afwisselend thuis en op kantoor. Als het thuis te druk is, ga ik naar kantoor. Aan de andere kant heb ik ook reuring nodig, dus ga ik ook naar kantoor als het thuis te rustig is. Dan ga ik op de fiets naar kantoor, heerlijk in de buitenlucht, en zoek ik de gezelligheid op. Op andere momenten, als het uitkomt of als ik bijvoorbeeld een nacht slecht heb geslapen, werk ik vanuit huis.

Voorheen vond ik het nog niet zo gemakkelijk om mijn werk niet mee naar huis te nemen. Ik was jong, werkte alleen maar, had geen relatie en voelde me op mijn werk heel erg thuis. Als ik dan naar mijn eigen huis ging, was ik nog bezig met appen met collega’s en van alles wat nog gedaan moest worden. Ik werkte thuis regelmatig notulen uit. Ik heb er wel erg van geleerd om dat niet meer thuis te doen. 

Toen ik mijn huidige man leerde kennen, vond hij het ingewikkeld dat ik zo’n onregelmatig rooster had. We konden weinig plannen. We hebben toen er toen voor gezorgd dat daar meer duidelijkheid in kwam. Inmiddels heb ik helemaal geen tijd meer om thuis bezig te zijn met werk en wil ik dan van mijn gezin en mijn huis genieten. Het werken bij DigiContact helpt daarbij. Ik kan het heel makkelijk ‘uitzetten’.

Als het hier opgeruimd is, heb ik rust in mijn hoofd

Als ik vrij ben, vind ik het heel leuk om met mijn zoontje te zijn. Hij gaat nu naar school, waardoor ik meer tijd voor en met mezelf heb. Dat vind ik nog niet zo gemakkelijk: tijd met mezelf doorbrengen. Vroeger vond ik het heerlijk, ging ik lekker films kijken. Op de bank liggen, hoofd uit, niks doen. Daar heb ik nu de rust niet voor. Ik ben meer bezig met het huis schoonmaken en gezellig houden. Daar deed ik vroeger nooit. Ik werkte, sliep en liet thuis de boel de boel. Nu heb ik een gezin en een eigen huis dat ik deel met mijn gezin. Ik wil het gezellig hebben voor anderen en voor mezelf. Als het hier opgeruimd is, heb ik rust in mijn hoofd.

Tijdens het opruimen en schoonmaken luister ik vaak een podcast. Ik ben inmiddels 7 jaar bonusmoeder en ben daar nu erg mee bezig. Ze gaat de prepuberteit in en daar lopen we wel tegenaan. Ik ben niet haar ouder, maar welke rol ga ik daarin dan innemen? Het is fijn dat daar podcasts over zijn gemaakt, waar ik tips en tricks uit kan halen.

Ik vind het ook heerlijk om te wandelen. Als ik mijn zoon naar school heb gebracht, loop ik vaak een rondje door een natuurgebied hier in de buurt. Ik houd ervan om lekker te rommelen in de tuin, te lezen en te zingen. Mijn man en ik hebben samen zangles gehad. Dat was heel erg leuk en willen we graag weer oppakken. Tot die tijd zingen we gewoon thuis en halen we er allemaal herinneringen van vroeger mee op. Daar houden we enorm van.

Gezien en gehoord worden. Dat ervaren onze cliënten en dat voel ik ook binnen ons team

Al sinds haar 18e werkt Jeltje in de gehandicaptenzorg. Ze heeft er in allerlei rollen gewerkt, vooral met mensen met een licht verstandelijke beperking. Sinds een jaar werkt ze bij DigiContact en is lvb haar expertise, maar ook ouderen en jeugd en gezin. Ze vertelt ons over haar loopbaan, waar ze energie van krijgt en wat ze graag doet in haar vrije tijd.

Na al die jaren pluk ik nog steeds de vruchten van de opleiding tot z-verpleegkundige

‘De opleiding tot z-verpleegkundige gaf destijds de mogelijkheid om in de gehandicaptenzorg te kunnen werken. Deze heb ik gevolgd en ik vond dat een goede, brede opleiding, waar ik na al die jaren nog steeds de vruchten van pluk. Ik wilde eigenlijk verpleegkundige worden, maar dat was financieel niet mogelijk. Daarom ging ik werken en leren in de gehandicaptenzorg.’ 

‘Ik startte op een groep voor meervoudig beperkte mensen en ging later over naar een groep voor moeilijk verstaanbaar gedrag. Ik leerde er veel, onder andere dat deze problematiek niet geschikt voor mij is. Ik was begin 20 jaar en vond het een pittige doelgroep. De omgang was anders dan nu, vooral gericht op het bieden van structuur en strakke lijnen. Nu is er meer aandacht voor de problematiek en het individu. Het was een andere tijd. Wat dat betreft is de zorg echt verbeterd.’

‘Toen ik een kind kreeg, ben ik bij de dagbesteding gaan werken, om meer regelmatige werktijden te hebben. Dat heb ik 12 jaar gedaan, waarna ik ging werken bij de Oudervereniging Philadelphia. Daar begeleidde ik vrijwilligers en leerde ik trainingen te geven. Na 1,5 jaar weer op een woongroep gewerkt te hebben, ging ik als meewerkend teamleider in de ambulante begeleiding aan de slag. Ik volgde de interne opleiding tot gezinscoach en daarnaast nog meer coachopleidingen. Ook gaf ik trainingen en intervisie in de organisatie.’

‘Op een gegeven moment ging ik als teamleider bij een particulier ouderinitiatief werken. Dat was ontzettend leuk en een bijzondere, mooie vorm om in te werken. Je werkt in de driehoek van ouders, bewoners en medewerkers. Het was boeiend en gaf me veel energie en voldoening.’

Ondanks dat ik niet zo digitaal vaardig ben, heb ik het werk bij DigiContact goed kunnen oppakken.

‘Tot 2019 heb ik allerlei banen gehad in meerdere organisaties, in verschillende functies en met allerlei doelgroepen. Ik werd toen ziek, zodanig dat ik op een gegeven moment langer dan twee jaar ziek was. Ik moest helaas stoppen met mijn werk, maar gelukkig kon ik daar in 2022 weer mee beginnen. Aan mijn ziekzijn heb ik wat beperkingen overgehouden, waardoor het fijn zou zijn als ik in mijn baan minder hoefde te lopen. Toen kwam een vacature van DigiContact voorbij. Ik ben niet digitaal aangelegd, dus ik twijfelde of het wel handig was. Desondanks sprak het me erg aan, omdat je hiermee wel cliënten begeleidt. Zo ben ik bij DigiContact terechtgekomen.’

‘Ondanks dat ik niet zo digitaal vaardig ben, heb ik het werk bij DigiContact goed kunnen oppakken. Ik vraag heus nog veel aan collega’s en type niet snel, maar voor de rest lukt het allemaal. Daar ben ik best trots op en blij mee.’ 

‘Het werk vind ik erg leuk. Ik heb kortdurende en over het algemeen heel fijne gesprekken met cliënten. Ik bouw zo een betrouwbaar contact met ze op. Daardoor hebben zij het gevoel hun verhaal te mogen doen en kunnen ze het contactmoment als positief ervaren. In het begin dacht ik dat dat kortdurende contact kil zou zijn, maar dat is helemaal niet zo. De manier waarop dat vorm krijgt en ik dat ervaar, geeft mij de voldoening die ik uit mijn werk wil halen. Ik hoop dat het voor cliënten ook zo werkt, dat zij dat eruit halen wat ze op dat moment nodig hebben.’

‘Wat mijn werk zo leuk maakt, is het totaalplaatje. Ik heb het nodig dat ik me ergens mee kan bemoeien en houd, door de teamleidersrol die ik altijd op me nam, van die overview. Het meedenken in werkgroepjes vind ik leuk en ook uit het contact met de collega’s haal ik veel energie. Tussen de gesprekken door raak ik met collega’s in gesprek of sparren we even met elkaar over situaties, bijvoorbeeld over wat een gesprek bij mij oproept. Die gesprekken zijn heel belangrijk en daar haal ik veel voldoening uit. In elke organisatie en elk team is er wel wat, maar zolang jij je gehoord en gezien voelt en daar zelf ook verantwoordelijkheid in neemt, is er een mooie wederkerigheid. Dat vind ik een belangrijke waarde in mijn werk en dat vind ik bij DigiContact.’

Het gaat dan om het bieden van een luisterend oor, meebewegen en iemand de positieve kant op krijgen

‘We hebben bij DigiContact met verschillende doelgroepen te maken. Bij ouderen merk ik veel vereenzaming op. Soms heb ik een gesprekje met een eenzame oudere, over de dagelijkse dingen. Diegene kan zich na een gesprek van 5 minuten al zo gehoord voelen en heeft een stuk invulling van de dag gehad. Het kan ook iemand zijn die depressief is en zijn verhaal kwijt wil, zonder dat ik oplossingen bied. Het gaat dan om het bieden van een luisterend oor, erkennen, meebewegen en iemand weer op weg helpen.’ 

‘Ik zie de rol van DigiContact als relatief klein, maar heel belangrijk binnen een behandeling of begeleiding. Vooral in de avond en weekenden, op momenten dat er geen of minder begeleiding of werk is. Het idee dat cliënten iemand kunnen bellen, kan ze zoveel rust geven. Ook al maken ze er geen gebruik van. Voel je je ’s nachts alleen en lig je te piekeren in bed, dan is er iemand die naar je kan luisteren. Dat is het mooie aan DigiContact.’

‘Het loskomen van mijn werk gaat nu heel anders dan voorheen. Als teamleider en trainer nam ik altijd bepaalde verantwoordelijkheden mee naar huis. Bij DigiContact merk ik dat ik klaar ben als ik naar huis ga. Af en toen gebeurt er iets waar ik over na blijf denken of wat ik nog even opzoek om ervan te leren. Ik vind het belangrijk om daar nog steeds mee bezig te zijn. Ik wil geprikkeld blijven, dat heb ik nodig. Anders gaat het zo kabbelen. Zo zoek ik naar de balans.’

Sociale contacten zijn heel belangrijk voor me

‘Mijn vrije tijd vul ik vooral met heel gewone dingen. Sociale contacten zijn belangrijk voor me. Ik heb veel vrienden en vriendinnen met wie ik graag lunch of koffiedrink. Ik sport een keer in de week en wandelde altijd graag. Maar door m’n beperking kan ik dat niet meer zo ver. Ook daarin zoek ik de balans.’

‘Met mijn man heb ik een samengesteld gezin met vier kinderen. Zij zijn de deur al uit, maar wonen allemaal in dezelfde stad. Dat is heel fijn. Iedereen heeft zo zijn eigen leven, maar regelmatig komen we bij elkaar.’

‘Ook houden mijn man en ik erg van vakantie. We gaan regelmatig een weekend of week weg. Het wisselt wat we doen, zoals een weekendje naar Duitsland en in de zomer gaan we meestal naar de zon: Griekenland of Spanje. Daar houden we erg van. In juni gaan we al 16 jaar met vrienden naar Oerol op Terschelling. Dat is echt genieten.’ 

Zelfs als het slecht weer is, vind ik het heerlijk om te wandelen op het strand

‘Ik houd enorm van het strand. Zelfs als het slecht weer is, vind ik het heerlijk om er te wandelen. Het grootse, weidse van de zee enerzijds en het stille, indringende ervan anderzijds vind ik heel fijn. Als ik op het strand loop, kan ik alles vergeten, mijn hoofd leeg laten waaien. Daar geniet ik van.’ 

‘Ik groeide op in Franeker, dichtbij Terschelling, dus we gingen veel naar de eilanden op vakantie. Een tijd geleden was ik bij mijn moeder, die nog in Friesland woont. We gingen bij een restaurant tegen de zeedijk lunchen. Daarna liepen we nog even de dijk op. Mijn moeder zag de weidsheid en dat was prachtig. Het is een gevoel van stilte.’